سید حسن فاطمی
چند روز پیش، از سفر تفریحی به تبریز برگشتیم. بدون شرح چند نکته را می گم:
ـ در پمپ بنزین وقتی بنزین زدم، کارمند پمپ بنزین با اینکه جوان بود و فارسی می دانست، حاضر نمی شد فارسی حرف بزنه. تا اینکه گفت: اینجا آذربایجانه.
وقتی مجبور شد با من حرف بزنه، خالص فارسی حرف نمی زد. فقط بعضی کلمات فارسی را تا حدی بکار می برد که منظورش را متوجه شوم.
ـ نام بعضی خیابانها و پارکها و شاید بعضی مغازه ها به زبان ترکی بود.
ـ با اینکه مدرسه و دانشگاه در آذربایجان زیاده و صدا و سیمای فارسی در آنجا هم فعاله، کم نبودند در شهر بزرگ تبریز کسانی که هنوز نمی توانستند فارسی سخن گویند.
ـ شخصی ترک زبان که اهل زنجان بود بمن گفت: تبریزیها عاشق زبانشان هستند و حاضر نمی شن از آن دست بردارند.
ـ تبریزیها سخن گفتن به ترکی را نه تنها ننگ و عار نمی دانند بلکه به آن افتخار می کنند.
ـ حدود 25 سال پیش به تبریز سفری کوتاه داشتم. آن زمان افراد چنان فارسی سخن می گفتند که تصورم این بود که ترکی در آنجا کنار گذاشته شده و در این سفر انتظار داشتم هیچکس به ترکی سخن نگه. اما قضیه بعکس شده بود. نه تنها از رونق ترکی کاسته نشده بلکه پیشرفت کرده.
